Het geheim van ruzie om kleding

Ruzie is een geweldige wil-tester.
Met mijn moeder heb ik volop ruzie gemaakt, mijn wil is mede daardoor een rotsvaste factor in mijn leven.
Voor mijn moeder zal het wat minder handig zijn geweest want vanaf het moment dat ik kon praten, was een van mijn favoriete ruzie onderwerpen:
“wat doen we aan vandaag”.

De ruzie liep geheel volgens verwachting, zij zocht iets uit en ik weigerde het aan te doen
Wat ik zelf aan wilde, beoordeelde mijn moeder op basis van gelegenheid, weer of stemming. Voor mij als kind zaken die volkomen irrelevant waren.

Toen mijn dochter werd geboren, bleek ook zij gezegend met het eigen-wijsheid-gen of zoals een vriendin het zo mooi beschrijft “haar karakter is te groot voor haar velletje.”
Vanaf het moment dat zij kon praten was het “nee, ikke zelluf doen, wil ik niet”.

 Ik ging totaal voorbij aan wat mijn dochter wilde. Mijn wil stond lijnrecht tegenover haar wil.
Opeens had ik begrip voor mijn moeder, een flits van ‘been there, seen this’, alleen nu in een andere rol.
Althans dat dacht ik.

Ruzie om kleding gaat vaak helemaal niet om de kleding, het gaat om laten zien wie je bent, het gaat om macht, het gaat om identiteit, het gaat om wat we belangrijk vinden, het gaat om wat anderen vinden. Het gaat om zoveel meer dan een jurkje, een broekje of een shirtje.

Mijn dochter was haar karakter aan het ontdekken en uitproberen, met mij als kladblaadje.
Ik was mij niet bewust van het feit dat ik niet als moeder stond te strijden, maar als kleine Marieke in grote mensen kleren, battelend om het langste eind.

In die tijd was ik bezig met mijn NLP Master Practitioner opleiding en we behandelden het onderwerp waarden en overtuigingen.
Tijdens een van de oefeningen kwam ik erachter dat mijn waarden een grote rol speelden in de akkefietjes om kleding.
Op het moment dat zij zelf haar kleding koos, merkte ik dat:
ik het belangrijk vond dat ze er enigszins gekleed uit zag.
Ik het belangrijk vond dat het geschikt was voor het klimaat.
Ik de mening van anderen belangrijk vond.
Ik het belangrijk vond dat ze naar me luisterde.


(samengevat respect voor autoriteit, goedkeuring door de omgeving en bescherming)

Deze waarden waren moeilijk te plooien naast mijn overtuiging dat mijn kinderen een eigen karakter ontwikkelen, hun grenzen nodig hebben om op te zoeken en dat ze dit nodig hebben om weerbaar te worden.
Het maakt dat ze kunnen vallen, weer opstaan en weer doorgaan.

Uiteindelijk ben ik gewoon wat uit gaan proberen. Ik heb geprobeerd haar het helemaal zelf laten bepalen. Dit resulteerde in zomerkleren in de winter, joggingbroeken met kerstdiners en nette kleding op BSO dagen. Overbodig te zeggen dat dit niet helemaal werkte.
Wat wel werkte is dat ik haar liet kiezen uit 2 of 3 setjes. 
Zij had het gevoel dat ze kon kiezen en ik kon, indien de gelegenheid dat vroeg, een beetje sturen.

Inmiddels is ze ouder en kiest ze meestal zelf. 
En ja er zit wel eens wat tussen wat ik niet zou hebben gekozen en ik laat het.
Want zoals de oma van Loesje het zo mooi zegt:

Wat is jouw ervaring? Laat het me weten. Ik kijk uit naar je reactie.

Fijne dag,