Waarom je soms de deadline van je to-do list moet opschuiven
25 juni 2014Het was warm, windstil en we zaten met vier kinderen en vier volwassenen op 15 vierkante meter. Dat is als een kwartje op z’n kant. Het gaat óf heel goed óf helemaal mis.
En het ging goed. Het ging meer dan goed.
Rechtstreeks uit de hectiek van het leven dat ons gezin op dit moment leidt (en ja soms ook lijdt) zaten we zomaar ineens op de boot van onze lieve vrienden.
Normaliter zou mijn zondag er ongeveer als volgt hebben uitgezien:
- wakker worden, nog even omdraaien en opnieuw wakker worden
- opstaan, koffie en sporten
- achter de laptop aan het werk
- kinderen helpen met huiswerk
- de was
- opruimen
- spelletje doen
- achter de laptop aan het werk
- koken
- eten
- kinderen naar bed
- crashen op de bank
- naar bed
Maar nu niet, niet deze zondag.
Om half 11 sharp stond ik op de stoep en om 11 uur zaten we in de boot. Bepakt met spullen en proviand waarmee we het met gemak een week zouden redden.
Met het gezin en met goeie vrienden iets samen doen, vind ik fijn.
Wat deze dag bijzonder maakte is dat we ons ontspanden, écht ontspanden.
We verlieten de snelweg van dagelijkse activiteiten en voegden in op de rust van het water.
En terwijl we daar zo zaten, genietend van het mooie weer, het gezelschap en het ‘niks’ doen schoot mij een gedicht te binnen:
Slow down mummy, there is no need to rush,
Slow down mummy, what is all the fuss?
Slow down mummy, make yourself a cup of tea.
Slow down mummy, come and spend some time with me.
Slow down mummy, let’s put our boots on and go out for a walk,
let’s kick at piles of leaves, and smile and laugh and talk.
Slow down mummy, you look ever so tired,
Come sit and snuggle under the duvet and rest with me a while.
Slow down mummy, those dirty dishes can wait,
Slow down mummy, lets have some fun, lets bake a cake!
Slow down mummy I know you work a lot,
but sometimes mummy, its nice when you just stop.
Sit with us a minute,
& listen to our day,
spend a cherished moment,
because our childhood is not here to stay!
Rebekah Knight 2011
Zij laat zo mooi het verschil in denken tussen kind en volwassene zien. Kinderen begrijpen vaak ‘all the fuss’ niet. Ze begrijpen niet altijd waarom we zo druk zijn met ons werk en het uiterste van onszelf vragen. Tegelijk spreekt er een primaire behoefte aan liefde en aandacht uit de tekst.
Dit gedicht leert mij te genieten van het moment.
Het leert mij dat ik niet persé thee drinken en werk hoef te combineren.
Het leert mij dat het vouwen van de was en tegelijk een film kijken met mijn kinderen weliswaar heel efficiënt is en ik toch gedeeltelijk afwezig ben.
Daarmee zeg ik niet dat ik steeds alles uit mijn handen moet laten vallen om cakes te bakken, te soezen in bed of het bos in te gaan. Er moeten nu eenmaal zaken gebeuren.
Het maakt mij bewust van de keuzes die ik heb en de prioriteiten die ik stel.
En die zondag op de boot is daar een heel goed voorbeeld van.
Ik maakte de keuze om een paar versnellingen lager te gaan, ik maakte de keuze om een dag door te brengen met man, kinderen en vrienden, ik maakte de keuze om de deadline van mijn to-do list een dag op te schuiven.
Uiteindelijk leverde het me zoveel energie op dat ik de volgende dag het dubbele aan werk verzette!
Lukt het jou om af en toe een paar versnellingen lager te gaan?
En hoe doe je dat?
Laat een bericht achter op de website of stuur me een mail.
Ik kijk uit naar je reactie!
Jouw reactie op Waarom je soms de deadline van je to-do list moet opschuiven